همه چی داریم !

 

شکر ایزد فن آوری داریم 

صنعت ذره پروری داریم 

 از کرامات تیم ملی مان  

افتخارات کشوری داریم

 با " نود" حال می کنیم فقط

بس که ایراد داوری داریم

 وزنه برداری است ورزش ما   

  چون فقط نان بربری داریم

 برف و باران نیامده به درک 

   ما که باران کوثری داریم !

 گشت ارشاد اگر افاقه نکرد

   صد و ده تا کلانتری داریم

خواهران از چه زود می رنجید

   ما که قصد برادری داریم

 ما برای ثبات اصل حجاب

   خط تولید روسری داریم

 ما در ایام سال هفده بار 

  آزمون سراسری داریم

 این طرف روزنامه های زیاد 

  آن طرف دادگستری داریم

 جای شعر درست و درمان هم

تا بخواهی دری وری داریم !

 چند تا شعبه بانک و دانشگاه 

 بین مریخ و مشتری داریم

 به حقوق بشر نیازی هست 

  ما که اصل برابری داریم ؟

 حرف هامان طلاست سی سال است 

   قصد احداث زرگری داریم

 اجنبی هیچکاک اگر دارد

ما جواد شمقدری داریم

 خنده اصلا به ما نیامده است 

 بس که مداح و منبری داریم

 تا بدانند با بهانه ی طنز

از همه قصد دلبری داریم

 هم کمال تشکر از دولت

 هم وزیر ترابری داریم !

                                 سعید بیابانکی

صنم کافر کیش !

 

آمد به نماز آن صنم کافرکیش

ببرید نماز مومنان و درویش
می‌گفت امام مستمند دل‌ ریش

ای‌کاش من از پس بـُدمی، وی از پیش

 

                                           سعدی

یاغی تبار !

ماننــد طـرز فكـر شمــا چنــدش آوريــم

اين واقعيتی است كه از سگ نجس تريم

خــوكيـم و  وحشيـانه تــر ازكارهايتـان

در منجـلاب هــرزگــی خــود شناوريم

 

                                  علی اکبر یاغی تبار

به یاد اکبر جمشیدی

 

اِز این دیار که نامی خوشِش صفاهونس

سلامی ساده به هر کِس کا اهلی ایرونس

 . . .

اِگِر تو انجمنی شاعراش بیای بیشینی

می گوی کا انجمنس اینجا یا نِمَکدونس

 

                                           اکبر جمشیدی

خوردن چایی به وقت چاییدن !

 

معاونی که مشاور شده است می داند
چقدر شغل شریفی است کشک ساییدن

بد است زاغ کسی را همیشه چوب زدن
جماعت شعرا را مدام پاییدن

 تمام قافیه ها ته کشید غیر یکی
خوش است خوردن چایی به وقت چاییدن!

 

                                               سعید بیابانکی

از عشوه نو عروس گل !

 

در دست نسیم سبزه شمشیر شده است

در پای درخت ، آب زنجیر شده است

از عشوه ی نو عروس گل ، ابر بهار

آب از لب و لوچه اش سرازیر شده است

 

                                              ابوالقاسم حالت

پ ن : زنده یاد ابوالقاسم حالت، بحر طویل های خود را با امضای هدهد میرزا و اشعارش را با اسامی مستعار، خروس لاری ، شوخ ، فاضل ماب و ابوالعینک به چاپ می رساند

کروات و مشکلات اجتماعی !

 

خیط، گر وضع اتوبوس بود داخل خط

یا اگر مثل غریقی تو گرانی است چو شط

گر خر كل حسن از گرسنگی گشته سقط

اگر آن لامپ كه روزی سه تومن بود فقط

این زمان قیمت او بیش‌تر از صد تومن است،

همه تقصیر كراوات من است !

 

                                   ابوالقاسم حالت

پ ن : ابوالقاسم حالت با نام مستعار " خروس لاری " اشعار طنزش را امضا میکرد

وصیت ابوالقاسم حالت

 

بعد مرگم نه به خود زحمت بسیار دهید

نه به من بر سر گور و کفن آزار دهید

 . . . . . . .

به که هر عضو مرا از پس مرگم به کسی

که بدان عضو بود حاجت بسیار دهید

 . . . . . . .

 .  . . . . . .

تا مگر بند به چیزی شده باشد دستش

لااقل تخم مرا هم به طلبکار دهید

 

                                  ابوالقاسم حالت

صد زبان خاموش

 

اگر زن نوگل باغ جهان است

چرا چون خار سر تا پا زبان است

 

چه بودی گر سراپا گوش بودی

چو گل با صد زبان خاموش بودی

 

                                   رهی معیری

یادگار بی مثال !

 

ای آنکه به تزویج قرارت باشد

پیوسته جماع کسب و کارت باشد

خواهی که به یادگار فرزند نهی

تو خود چه گهی که یادگارت باشد

 

                                 خاکشیر

 

پ ن : اشعار هزل خاکشیر بی پروا و پر معناست ! همه چیز او جالب است ، حتی تاریخ فوتش در سال 1375 قمری به حروف ابجد " خاکشیر مرد " میشود !

مکرم اصفهانی و پیدا شدن امامزاده داوود !

 

از بسکه امومزاده در این معرکه کم بود
قوزی بالا قوز شد برامون، امزاده داوود
یک کوری را چاق کرد اعجازی قاچاق کرد

  . . . . . . . . .

  . . . . . . . . .

ای آقای پر تخمه، اگر معجزه‌ داری
صد لیره کرم کن تو به مکرم، اگه مردی
یک معجزه کن سهل، در حق ابــــوجهل

 

                                   مکرم اصفهانی

 

پ ن : محمد علی مکرم حبیب آبادی ، زمانی این شعر را سرود که خبر پیدا شدن امامزاده داوود و معجزاتش تمام کشور را فرا گرفته بود ؛ مکرم که خود تحصیلات حوزوی داشت با خرافات مخالف بود و این شایعات را دکانی برای متولیان امامزاده ها می دانست ! ! ! !

صاحبان عزت نفس !

 

هرآنکه بی خبر از فن خایه مالی شد

دچار زندگی پست و نان خالی شد

بهل که بمیرند صاحبان عزت نفس

که پشتشان همه از بار غم حلالی شد ! !

 

                                       میزاده عشقی

دزد نادان کیست !

 

دزد رهزن دزد نادان است، راحت پشت میز

دزد دانا دزدی از مجرای قانون می کند . . !

    +      +     +

هرکس ز خزانه برد چیزی، گفتند مبر که این گناه است

تعقیب نموده و گرفتند، دزد نگرفته پادشاه است . . . ! !

 

                                                             میرزاده عشقی

میرزاده عشقی و طنازی !

. . . . . . . . .

یک روز کودکی، را ختنه همی نمودند

دختی بر آن نظر کرد، در گوشه ای نهانی

چون بنگریست لختی، آزرده شد به سختی

بگریست زار چون ابر، در موسم خزانی

گفتندش این چه زاریست، ما را به تو چکاریست

او را کنیم ختنه، تو از چه در فغانی

پاسخ بداد او نیز، این آلتیست خون ریز

گردیده بهر من تیز، در روز لامکانی ! ! ! ! !

. . . . . . . . . .

                                  میرزاده عشقی

عاقبت شاعری

 

منما عیالمسا ، بانوشسا حج مرتضی

اونا با بالو میرن حج ، ما با یابو شارضا

  . . . . . . . . . .

شعر نویشتن اینا بم داد، کا زنم با طحنه گفت

چل بودی چل تر شدی، وخ از میون ایی کاغذا

 . . . . . . . . . .

                                               پریش شهرضایی